Schizofrenia jest ciężką chorobą psychiczną, zaliczaną do grupy zaburzeń psychotycznych in. psychoz. Na ogół dotyka osoby młode, częściej mężczyzn niż kobiety. Pierwsze objawy ujawniają się zwykle w okresie dojrzewania, jednak u każdego choroba może mieć inny przebieg oraz objawy. Osoba cierpiąca na schizofrenię ma problem z postrzeganiem, przeżywaniem, odbiorem i oceną otaczającego świata, zaburzone jest myślenie oraz odczuwanie emocji. Mogą pojawić się halucynacje, urojenia, omamy, dziwaczne zachowania, zobojętnienie, niezdolność do spontanicznego przeżywania pozytywnych emocji. Wyróżniamy kilka postaci schizofrenii m.in. paranoidalną, hebefreniczną, katatoniczną, prostą, rezydualną oraz niezróżnicowaną.

Choroba wymaga wczesnego leczenia, ponieważ tylko w ten sposób możliwe będzie zapanowanie nad nią. Sami chorzy często bywają negatywnie nastawieni do lekarzy, dlatego pomocna może okazać się tutaj rodzina i najbliżsi.

Choroba afektywna dwubiegunowa (CHAD) inaczej zaburzenia afektywne dwubiegunowe, lub też choroba maniakalno-depresyjna. Jest zaburzeniem psychicznym należącym do grupy zaburzeń afektywnych. Zaraz po depresji jest najczęstszym i najpoważniejszym zaburzeniem psychicznym. Objawem choroby są nadmierne, chorobliwe, czasem skrajne zmiany nastroju, halucynacje lub urojenia, przymus mówienia, podniecenie psychoruchowe. CHAP przebiega z dużą częstotliwością epizodów chorobowych. U każdego pacjenta może mieć inny przebieg i odznacza się dużą nawrotowością, jednak współczesne metody leczenia dają skutecznością.

Okresem krytycznym są pierwsze miesiące od ujawnienia się choroby, ponieważ w przypadku dużego nasilenia niejednokrotnie dochodzi do pogorszenia sprawności społecznej, a to z kolei przyczynić się może do czasowej niezdolności do pracy, czy nauki.

Depresja jest jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych, dotyka ona ok 10% całej populacji, niezależnie od grupy społecznej, wieku, płci i wykształcenia. Objawia się ona głównie obniżeniem nastroju, przygnębieniem, lękiem, poczuciem zaniku energii, brakiem motywacji. Chorych zwykle kieruje niska samoocena, poczucie winy u niektórych mogą pojawić się myśli samobójcze. Objawy te zapewne pojawiły się u niejednego z nas, jednak o depresji można mówić wówczas, gdy trwa ona powyżej dwóch tygodni. Bywa, iż choroba jest przez lekarzy nie rozpoznawana, dlatego też diagnoza powinna zostać postawiona przez lekarza posiadającego odpowiednią wiedzę oraz doświadczenie.

Przyczyną choroby jest zaburzenie funkcjonowania przekaźników synaptycznych, szczególni serotoniny i noradrenaliny. Choroba częściej dotyka osób, które w rodzinie miały już przypadki depresji, a czym bliższe pokrewieństwo, tym większe prawdopodobieństwo zachorowania. Do czynników ryzyka zaliczać również będziemy cechy nabyte w środowisku rodzinnym, a także utrwalone cechy osobowości.