Zespół pęcherza nadreaktywnego (OAB) – (overactive bladder) to stan objawiający się parciem naglądym (niezależnym od stopnia wypełnienia pęcherza), częstomoczem dziennym i nocnym oraz nietrzymaniem moczu. Nie jest to schorzenie zagrażające życiu, niemniej bardzo uciążliwe dla pacjentów. Problem z nadreaktywnym pęcherzem zdecydowanie częściej dotyka kobiet, a ryzyko pojawienia się objawów rośnie wraz z wiekiem.

Przyczyny występowania nadreaktywności pęcherza nie zostały do końca poznane. Wpływ na pojawienie się choroby mogą mieć zaburzenia funkcjonowania nerwów odpowiadających za prawidłowe działanie układu moczowego, zmiany w dolnych drogach moczowych, styl życia (np. siedzący tryb pracy, otyłość, alkohol, kofeina, palenie tytoniu). Zespół OAB może się również pojawiać w wyniku przebiegu takich chorób jak stwardnienie rozsiane, cukrzyca, Alzheimer czy choroba Parkinsona.

Trzy główne metody terapii tego schorzenia to:

  • farmakoterapia – stosowanie preparatów ograniczających nadmierne skurcze pęcherza
  • elektromodulacje – stymulowanie nerwów przy pomocy elektrod
  • zabiegi chirurgiczne – stosowane w najcięższych stanach OAB, mające na celu odnerwienie pęcherza.

Coraz częściej stosuje się także terapie behawioralne, polegające na nauce kontrolowania i modyfikowania odruchów związanych z oddawaniem moczu.